Aan de oevers van de Rotte, tussen Delft en Overschie
Zat een kikvors lui te wenen, met een zuig’ling op haar knie.
De rest van de tekst kende ik niet echt meer, dus ik herhaalde de eerste strofe. Keer op keer op keer. Mijn badjas hing open, mijn haar rook zuur en in mijn pyjamabroek zat een grote vlek. Ik dacht dat het bloeden gestopt was, maar dat bleek niet het geval. Al was het al ver in de middag, me aankleden of douchen was nog niet gelukt. Want mijn kind, mijn eigen zuig’ling, weende zelf, lang en luid. En hij kwam alleen tot rust als ik rondliep en zong. Dus dat deed ik, de hele dag. Staan, lopen, zingen. Ik draaide rond en door en zong mijn deuntje zong mijn deuntje.
Zie je daar die ooievaar?
Het is de moordenaar van je vader hij vrat hem op met huid en haar
Soms kende ik een deel van het andere couplet ineens weer en zong ik dat er tussendoor. En verder kon ik niets die dag. Ik wachtte op een rode jas die in de straat zou verschijnen: de zuig’ling’s papa. Mijn verlossing. Maar tijd kruipt als je wil dat-ie opschiet. En het wachten duurde lang en het liedje werd een herhalend mantra en mijn haar hing in slierten over mijn schouders. En ik was nog niet eens buiten geweest die dag.
Het was een van de eerste dagen alleen, zonder moeder of zus of andere hulp, en de vader op het werk. Dus gewoon zoals het hoort: Baby Covers en ik. Maar omdat ik alleen maar kon douchen of eten als hij sliep, en hij niet sliep, was ik vies, hongerig en labiel. En toen ik eindelijk de fiets in het rek geplaatst en de voordeur geopend zag worden huilde ik. Harder dan het kind. En zo trof de vader een wanhopig snikkende moeder met haar zuig’ling op haar arm.
Hier. Neem hem. Alsjeblieft.
Een pasgeboren baby is een two person’s job. En al gaat het voor de een meer vanzelf dan bij de ander, het is de eerste weken vooral een kwestie van zorgen voor Zelf Niet Doodgaan Want Dan Gaat Het Kind Ook Dood. En dat is door hormonen, bevallingsherstel en slaapgebrek een taak van buitenaardse proporties.
En een werkende man moet ’s nachts slapen, anders wordt z’n baas boos. Dus nieuwe moeders schakelen hulp in, zussen, moeders, vriendinnen. Zodat ze zelf een uurtje hoognodig kunnen slapen. Niet omdat ze dat willen, maar omdat het moet.
Een korte samenvatting van de begintijd, waar iedereen uiteraard enigszins van afwijkt: een baby’tje van nog geen drie maanden moet elke drie uur eten. Dat duurt een uur. Daar krijgt het een uur buikkrampen van en daarna slaapt het een uur, en dan moet het alweer eten. Een levenscyclus waar je pardon tegen zegt.
Het is heel simpel: je kan dat niet alleen.
En dus is iedere uitbreiding van het vaderschapsverlof een hoognodige goede zaak. Want band tussen vader en kind enerzijds, en minder arbeidsdiscriminatie anderzijds. (En we staan met onze schamele twee dagen vaderschapsverlof nogal voor schut bij andere landen, waardoor bedrijven het zelf maar zijn gaan organiseren. Waardoor we eigenlijk nog meer voor schut staan. Dus de minister moest wel.)
Dus ik juich om dit nieuws en ik lach besmuikt. Want wanneer ik precies aan mijn carrière had kunnen werken, in die weken, zal vast nog wel worden uitgelegd als de Wet Invoering Extra Geboorteverlof in werking treedt.
De WIEG zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn. De WIGG, Wet Invoering Gewoon Geboorteverlof.
De vader is gewoon nodig thuis. Omdat er íemand nodig is.
