De een zit al sinds ik hier zit een CV van lettertype te veranderen en de ander wisselt de tabbladen Facebook en Gmail minutieus af. Er wordt melk opgeschuimd en er klinkt gekletter van koppen en lepeltjes. Ik zit in het kantoor van stadse flexmensen: de koffiebar. En ook ik zit te doen alsof ik werk. Ik tik dit stukje, waardoor Microsoft Word mijn sociale media-pagina’s verstopt.
Alleen zit ik hier met Baby Covers naast me in de wagen, omdat hij ergens een dutje moet doen en dat thuis nu even niet kan. Ik ben met kind het huis ontvlucht en moet nog drie uur buiten blijven, omdat familie Covers nu definitief het land der decadente volwassenen is binnengestapt: we hebben een poets. En als die poetst kan ik niet thuisblijven.
Toen Baby Covers drie weken oud was, was ik fysiek en geestelijk zo wankel als de clown-op-een-bal-met-belletje waar hij nu drie maanden later zo graag naar kijkt. En toen ging de vaatwasser stuk. Een kind voorzien van moedermelk en bijna nooit slapen ging nog net, maar dat ik ineens de afwas weer zelf moest doen, dat was precies de druppel. De wiebelclown viel om. De emmer overstroomde, mijn ziel liep leeg.
Sindsdien is de huishygiëne een treurige bedoeling en komen we niet verder dan schadeherstel en opruimen-wat-er-net-gebruikt is. Ook al knapte ik ook vanbinnen op, mijn huis werd alleen maar optisch schoon. Tijd met een baby is kostbaar. En stofzuigen of slapen is een keuze die, ja… het laat zich raden.
Tot we begonnen te struikelen over stofnesten en ons realiseerden dat Baby Covers daar over een maandje of wat doorheen moet kunnen kruipen. Dit volslagen gebrek aan volwassen verantwoordelijkheid moest worden opgelost. Het werd tijd voor the grown up thing to do. Iemand bellen. Hulp. Want we zijn echt kleine kinderen en we kunnen het niet alleen.
En nu zit ik dus heel ongemakkelijk niet thuis te zijn, want ik weet niet hoe ik me tot de heldin moet verhouden (‘sorry voor de rommel’), maar ik moet haar straks wel allemaal geld geven. Dan maar bezuinigen. Dan maar wat minder consumeren in de horeca, zodat we de heldin kunnen blijven betalen.
Die zin typ ik terwijl ik twijfel tussen een tosti geitenkaas of iets met zuurdesem en notenspread.
Iets gaat hier niet goed.
Nog een uur te gaan.