Ik hou van treurig proza schrijven.
Dus dat doe ik af en toe hier, in blogvorm.
Stukjes over wat ik meemaak bijvoorbeeld.
Iets over Baby Covers, of Volwassen Worden, iets dat nog altijd maar amper lukt.
Soms plaats ik hier oude teksten, of een nieuwtje.
Gewoon, voor de leuk.
Op een bakstenen torentje, in het Friese noorden van ons land, staat Het Vrouwtje van Stavoren. Een klein dametje met een hoge puntmuts dat met haar handen boven haar ogen naar de horizon tuurt.
Aan de oevers van de Rotte, tussen Delft en Overschie Zat een kikvors lui te wenen, met een zuig’ling op haar knie.
Optuigen is een van mijn lievelings-ietsen. En na de boom mag ik eindelijk zelf. Met schmink, slierten, een pruik, en glitters. Iets groens of paars, coltrui en thermolegging eronder en klaar is de krekel. Of bij. Of tulp.
De een zit al sinds ik hier zit een CV van lettertype te veranderen en de ander wisselt de tabbladen Facebook en Gmail minutieus af. Er wordt melk opgeschuimd en er klinkt gekletter van koppen en lepeltjes. Ik zit in het kantoor van stadse flexmensen: de koffiebar. En ook ik …
Wit moest het zijn. Alles. Wit. De doeken, de lakentjes, de kastdeuren en commodeblad. Ik kocht rompertjes, pakjes-uit-een-stuk, mutsjes, sokjes, allemaal verkleinwoordjes in het wit. Gebroken wit, of een grijs vogeltje in de print kon nog net. En eventueel een uitstapje naar pastel, maar de kleur moest toch vooral de …
Ik studeerde af in 2010 aan de HKU, met een voorstelling over het Brabants carnaval, en hoe je eens per jaar verkleed jezelf kan zijn.
“Wat gaan we hier eigenlijk doen?” Het is lang stil. Mijn T-shirt zit tegen mijn rug geplakt. Natte stof op huid. In de geul tussen mijn schouders druipt zweet naar beneden, het jeukt, alsof er woon-werkverkeer van een colonne mieren plaatsvindt op mijn ruggengraat. Mijn schouders zijn minstens zo nat, …